Waak voor de begeleider die doet alsof zijn proces 'af' is

Ik heb lang geloofd dat goede begeleiders mensen zijn die ‘af’ zijn. Plaatste hen vaak op een voetstuk. Toen ik zelf begeleider werd, joeg ik mezelf op met die maatstaf. En ik was telkens bang om door de mand te vallen, want ik voelde ergens achterin mezelf echt wel dat ik nog lang niet ‘af’, volledig stabiel en geheel vervuld was. 

Nou schrijf ik dit in verleden tijd, maar dat klopt natuurlijk niet. 𝗜𝗸 𝗯𝗲𝗻 𝗺𝗲𝗻𝘀, 𝗱𝘂𝘀 𝗻𝗶𝗲𝘁 𝗮𝗳. 𝗜𝗸 𝗯𝗲𝗻 𝗲𝗲𝗻 𝗱𝗶𝗲𝗽 𝘃𝗼𝗲𝗹𝗲𝗻𝗱, 𝗹𝗶𝗲𝗳𝗵𝗲𝗯𝗯𝗲𝗻𝗱 𝗶𝗻𝗱𝗶𝘃𝗶𝗱𝘂, 𝗱𝘂𝘀 𝗻𝗶𝗲𝘁 𝘃𝗼𝗹𝗹𝗲𝗱𝗶𝗴 𝘀𝘁𝗮𝗯𝗶𝗲𝗹. 𝗜𝗸 𝗯𝗲𝗻 𝗮𝗹𝘀 𝗸𝗹𝗲𝗶𝗻 𝗸𝗶𝗻𝗱 𝗶𝗻 𝗱𝗲𝘇𝗲 𝘄𝗲𝗿𝗲𝗹𝗱 𝗴𝗲𝗸𝗼𝗺𝗲𝗻 𝘃𝗼𝗹 𝘃𝗲𝗿𝗹𝗮𝗻𝗴𝗲𝗻𝘀 𝗲𝗻 𝗲𝗿𝘃𝗮𝗿𝗲𝗻 𝘁𝗲𝗸𝗼𝗿𝘁, 𝗱𝘂𝘀 𝗻𝗼𝗼𝗶𝘁 𝘀𝘁𝗿𝘂𝗰𝘁𝘂𝗿𝗲𝗲𝗹 𝘃𝗲𝗿𝘃𝘂𝗹𝗱. 𝗢𝘂𝗰𝗵. Maar zo waar. En dat heb ik aan te kijken, als begeleider, leider, collega, partner. 

Door aan te kijken dat deze gevoelens in mij zijn, geef ik het plek. En zo heb ik er anders mee leren omgaan. Mijn ontmoetingen en mijn interventies werden waardevoller… Niemand is immers ‘af’, en door die ruimte in mijzelf te maken brengt het basis voor de ander ontmoeten met al zijn of haar ‘imperfecties’. Stevige bedding voor groei en geluk.

Dus zo belangrijk om te voelen wanneer ik in die gevoelens terechtkom. En bij mij is dat juist na diepgaande ontmoetingen en rake interventies. Het ene volgt op het andere. 𝗜𝗸 𝗸𝗮𝗻 𝗱𝗶𝗲 𝘃𝗲𝗿𝗯𝗶𝗻𝗱𝗶𝗻𝗴 𝗮𝗮𝗻𝗴𝗮𝗮𝗻 𝗷𝘂𝗶𝘀𝘁 𝗱𝗮𝗻𝗸𝘇𝗶𝗷 𝗱𝗲 𝘄𝗼𝗻𝗱 𝗲𝗻 𝗱𝗶𝗲 𝗹𝗮𝗮𝘁 𝘇𝗶𝗰𝗵 𝗲𝗿𝗻𝗮 𝗻𝗼𝗴 𝘀𝘁𝗲𝗲𝗱𝘀 𝘃𝗼𝗲𝗹𝗲𝗻. Gelukkig heb ik door mijn eigen groeiproces mijn manieren gevonden om daarmee om te gaan en dat gun ik iedereen. Maar ondertussen weet ik ook: het moment dat ik weer teruggeworpen wordt op mijzelf in het gevoel van leegte en verlies, is onvermijdelijk.

Oude onbewuste angst. Een zo bekend gevoel voor mij, dat lang omgeven is geweest door schaamte. 𝗠𝗶𝗷𝗻 𝘃𝗲𝗿𝗹𝗮𝗻𝗴𝗲𝗻 𝗻𝗮𝗮𝗿 𝗲𝗰𝗵𝘁 𝗰𝗼𝗻𝘁𝗮𝗰𝘁 𝗲𝗻 𝗱𝗲 𝘀𝗰𝗵𝗿𝗶𝗸 𝗲𝗻 𝗿𝗼𝘂𝘄 𝗯𝗶𝗷 𝗲𝗹𝗸 ‘𝗮𝗳𝘀𝗰𝗵𝗲𝗶𝗱’ 𝗶𝘀 𝗲𝗲𝗻 𝗳𝘂𝗻𝗱𝗮𝗺𝗲𝗻𝘁𝗲𝗲𝗹 𝗼𝗻𝗱𝗲𝗿𝗱𝗲𝗲𝗹 𝘃𝗮𝗻 𝘄𝗶𝗲 𝗶𝗸 𝗯𝗲𝗻, 𝗼𝗻𝘁𝘀𝘁𝗮𝗮𝗻 𝗶𝗻 𝗺𝗶𝗷 𝗮𝗹𝘀 𝗲𝗲𝗻 𝘃𝗮𝗻 𝘁𝘄𝗲𝗲𝗹𝗶𝗻𝗴.

Hoe meer ik mijn hart open en moedig verbindingen aan ga die mij voeden, hoe meer ik voel. En hoe meer ik voel, hoe meer ik ook met het afscheid heb leren om te gaan. Dat hoort erbij. 𝗘𝗻 𝗿𝗲𝗸𝗲𝗻 𝗺𝗮𝗮𝗿 𝗱𝗮𝘁 𝗵𝗲𝘁 𝗺𝗶𝗷 𝗲𝗲𝗻 𝗸𝗿𝗮𝗰𝗵𝘁𝗶𝗴𝗲𝗿 𝗯𝗲𝗴𝗲𝗹𝗲𝗶𝗱𝗲𝗿 𝗺𝗮𝗮𝗸𝘁!